مبانی اشکال زدائی شبکه

مبانی اشکال زدائی شبکه

علائم ، مسائل و راه حل ها

بروز اشکال در ارتباطات شبکه ای با آشکار شدن مجموعه ای از علائم و یا نشانه ها قابل شناسائی و تشخیص است . این نوع علائم ممکن است عمومی ( عدم توانائی سرویس گیرندگان جهت ارتباط با یک سرویس دهنده خاص در شبکه ) و یا خیلی خاص ( عدم وجود مسیرها در یک جدول روتینگ ) باشند . پس از آشکار شدن علائم اولیه ، با استفاده از ابزارها و روش های خاص اشکال زدائی  می توان عامل و یا عوامل تاثیرگذار در بروز مشکلات را شناسائی نمود .شناسائی نشانه های اولیه بروز یک مشکل یکی از مهمترین مراحل در فرآیند اشکال زدائی است ، چراکه با تشخیص درست می توان راه حلی مشتمل بر مجموعه ای از عملیات را پیاده سازی نمود ( نظیر تشخیص درست بیماری توسط پزشک و ارائه یک طرح درمان مناسب  ) .
استفاده از یک زیرساخت علمی مناسب ،‌ احتمال موفقیت در اشکال زدائی شبکه را بطرز کاملا" محسوسی افزایش می دهد  . شناسائی علائم اولیه ، تعریف فرضیات ، تشخیص دقیق مشکل و پیاده سازی یک راه حل مناسب از جمله عناصر کلیدی در ایجاد یک زیرساخت علمی مناسب به منظور اشکال زدائی شبکه می باشند . 

مدل حل مشکلات

اعتقاد و تبعیت از یک رویکرد سیستماتیک بهترین گزینه موجود به منظور اشکال زدائی است . استفاده از یک رویکرد غیرسیستماتیک صرفا" باعث از دست دادن منابع ارزشمندی همچون زمان و سایر منابع می گردد و در برخی موارد حتی می تواند باعث وخیم تر شدن اوضاع گردد . 
برای اشکال زدائی شبکه در اولین مرحله می بایست پس از مشاهده و بررسی علائم اولیه اقدام به تعریف فرضیات نمود . در ادامه ، می بایست تمامی مسائلی که دارای استعداد لازم جهت ایجاد فرضیات می باشند را شناسائی نمود . در نهایت و با استفاده از یک رویکرد کاملا" سیستماتیک می بایست هر عامل احتمالی تاثیرگذار در بروز مشکل بررسی تا در صورت عدم داشتن نقش موثر در بروز مشکل آن را از لیست فرضیات حذف نمود .  در چنین مواردی همواره می بایست از فرضیاتی که دارای احتمال بیشتری می باشند کار را شروع و بتدریج به سمت فرضیاتی با احتمال کمتر حرکت نمود . 
فرآیند زیر نحوه حل مسائل را صرفنظر از نوع محیط عملیاتی تشریح می نماید :

اشکال زدائی شبکه یک رویکرد ساختیافته

 اشکال زدائی شبکه : یک رویکرد ساختیافته

رویکرد سنتی

به منظور اشکال زدائی شبکه از روش های مختلفی استفاده می گردد . دنبال نمودن مجموعه ای از مراحل  کاملا" مشخص و بررسی سیستماتیک نتایج هر یک از مراحل ، یکی از روش های متداول در این زمینه است .

• استفاده از  دستور ipconfig به منظور مشاهده آدرس های IP ، Subnet mask و Gateway و اطمینان  از صحت آنها

• استفاده از دستور ping 127.0.0.1 به منظور حصول اطمینان از صحت عملکرد کارت شبکه

• Ping نمودن آدرس IP کامپیوتر به منظور حصول اطمینان از صحت تنظیمات و پیکربندی پروتکل TCP/IP

• ping نمودن آدرس IP سایر کامپیوترهای موجود در Subnet مشابه

• Ping نمودن آدرس Gateway پیش فرض

• Ping نمودن آدرس IP  کامپیوتر موجود در Subnet دیگر

در روش فوق ، شعاع میدان عملیاتی به منظور اشکال زدائی بتدریج افزایش خواهد یافت . به عنوان نمونه در ابتدا فرض خواهد شد که مشکل ایجاد شده مربوط به کامپیوتر کاربر است . در صورت عدم صحت فرضیه فوق ، بر روی شبکه ای متمرکز خواهیم شد که کاربر مورد نظر عضوی از آن است . در صورتی که مشکل همچنان وجود داشته باشد ، پا را فراتر گذاشته و بر روی‌ سایر شبکه ها متمرکز خواهیم شد .
روش فوق در زمانی که واقعیتی با نام اینترنت وجود نداشت و یا استفاده از DNS برای حل مشکل نام متداول نشده بود و فایروال ها و VPNs به عنوان یک حقیقت انکار ناپذیر در حیات اکثر شبکه های سازمانی مورد توجه قرار نگرفته بودند ،‌ در ابعاد گسترده ای استفاده می گردید ( همچنان نیز مورد توجه است ) .
فرض کنید یکی از کاربران طی تماس با بخش پشتیبانی شبکه ، عبارت زیر را بیان و  درخواست کمک نماید .

 من نمی توانم هم اینک به سرور ( server ) متصل شوم .

بد نیست عبارت فوق را آنالیز و تمامی احتمالات ممکن را بررسی نمائیم . 

من نمی توانم ... آیا تنها کاربری است که این مشکل خاص را در شبکه گزارش می نماید ؟ آیا سایر کاربران شبکه نیز چنین مشکلی را گزارش نموده اند ؟ در صورتی که مشکل فوق توسط تعداد زیادی از کاربران شبکه گزارش شده است ، نمی توان از روش اشاره شده به منظور تشخیص و حل مشکل استفاده نمود . مشکل ، کامپیوتر کاربر نیست بلکه اشکال چیز دیگری است . به عنوان نمونه ممکن است سرویس دهنده DNS دچار مشکل و یا offline  شده باشد و یا شاید یک روتر در شبکه داخلی دچار مشکل شده باشد و یا سرویس دهنده ای که کاربران قصد اتصال به آن را دارند مشکل سخت افزاری پیدا کرده است .
آیا می توان بین تمامی کاربرانی که برای آنان یک مشکل خاص ایجاد شده است ، رابطه ای  منطقی پیدا نمود ؟ به عنوان نمونه ، آیا تمامی ماشین های آنان بر روی یک subnet قرار دارد ؟ آیا gateway پیش فرض برای subnet مورد نظر به درستی پیکربندی شده است ؟ آیا روتر دچار مشکل شده است ؟ شاید کابلی که دپارتمان مورد نظر را به ستون فقرات اصلی شبکه وصل می نماید ، قطع شده باشد . شاید یک سرویس دهنده DHCP غیرواقعی در subnet مورد نظر نصب و به کاربران ( پس از اتمام مدت زمان  IP نسبت داده شده توسط DHCP واقعی) ، یک آدرس IP تقلبی و غیرقابل روت نسبت می دهد .
در صورتی که مشکل گزارش شده مربوط به یک کاربر باشد ، می توان از روش اشاره شده استفاده و کار اشکال زدائی را با طرح سوالات مورد نظر آغاز نمود .